Zo maar een donderdag, een werkdag als praktijkopleider in de gehandicaptenzorg. De deur van kantoor blijft vandaag dicht, ik ga op pad naar de leerlingen en de werkbegeleiders. Het 1e bezoek brengt mij bij een van de BBL leerlingen die recentelijk is overgestapt naar een nieuwe leerlocatie. Een belangrijke stap en een spannende stap. En zie daar de 1e indruk is een goede indruk, de leerling voelt zich op haar gemak alhier. Ze is verrast door de doelgroep, hier is meer interactie mogelijk met de clienten. Dat had ze niet verwacht. Ze weet dat ze elke dag opnieuw haar beste beente moet voortzetten. En dat lijkt te gaan lukken. Ik ga opgelucht en tevreden naar mijn volgende afspraak.

Het is vrijdagmiddag als de telefoon gaat. Ik verwacht de receptie die aangeeft dat de kandidaat er is. Het is Bryan, een van onze stagiairs. Ik vraag wat ik voor hem kan betekenen? Hij klinkt vrolijk en opgewekt. Hij wil graag delen, dat het prima gaat met zijn stage. Hij heeft zijn draai gevonden, ook in combi met de opdrachten van school. Hij is ingewerkt op 3 afdelingen en dat gaat hem goed af. We hebben deze stageplek, dank zij de medewerking van de werkbegeleiders voor Bryan kunnen realiseren. Hij was op zoek naar meer zorg, dan begeleiding. En dat op jonge leeftijd, bijzonder en vol passie gaat hij aan de slag.

Passie voor de zorg en specifiek passie voor de gehandicaptenzorg. Hoe herken je die bij een kennismaking en bij een selectiegesprek? Bij twijfel niet aannemen is ons motto. En wat als je die twijfel niet goed kunt uitleggen? Dat is en blijft de uitdaging. We hebben een tekort aan personeel en dus ook aan a.s. professional. En die a.s. professional wil graag een andere weg inslaan, in de zorg. En dat is een goed voornemen. Alleen willen we wel zien dat de kandidaat zich orienteert aan de voorkant van het selectieproces. Orienteren kan op vele manieren, door de website door te nemen, door in gesprek te gaan met medewerkers die al bij ons werken, door zich in te lezen in de soort opleidingen die er zijn. Door youtube te bezoeken. Kortom als je naar een selectiegesprek komt, zonder die orientatie, dan blijft het vaak bij: 'het lijkt me wel leuk", "ik wil iets in de zorg". 

De passie in de zorg, als je er eenmaal mee in aanraking bent gekomen, dan is de kans groot dat je er blijft. De zorg is breed, en dan is het wel goed om voor jezelf duidelijk te hebben in welke tak van de zorg je het beste je talenten kunt tonen. Talenten die je al bezit en kwaliteiten die je verder gaat ontwikkelen.

Guus ( fictieve naam ) is een van onze BBL leerlingen, inmiddels 2e jaars. Ik bezoek Guus en zijn werkbegeleider vandaag op hun locatie. Ik zie een leerling die straalt van oor tot oor. Hij is zichtbaar blij, tevreden en op zijn plek hier. Guus vertelt vol passie over de cliënten, over de uitdaging bij één specifieke cliënt. Hij kon de client moeilijk lezen, zoals wij dat noemen. Lezen, om te begrijpen wat de cliënt nodig heeft, wil vragen, wat hij denkt? Guus is realistisch, niet de lat  te hoog leggen. Stap voor stap. En zo lukt het hem om de cliënt te leren lezen, is de ontmoeting soms nog spannend. Guus straalt als hij vertelt over deze ervaring, de speciale band die je zo mag opbouwen. 

Ze is 17 jaar jong en straalt. Haar passie om in de gehandicaptenzorg te willen werken & leren, daar kunnen we niet omheen. Het gesprek is open, eerlijk en komt dichtbij. Ze maakt oogcontact, kiest haar woorden zorgvuldig uit en zegt U tegen mij. Dat respecteer ik en ga ik vooral niet corrigeren. Deze jongedame is al vanaf haar 14e aan het werk, natuurlijk naast school. Ze heeft haar persoonlijke rugzak al aardig gevuld, veel mensen mogen ontmoeten. Samen met haar bekijken we naar wat mogelijk is en zijn we duidelijk. We kunnen vandaag nog geen uitsluitsel geven en dat begrijpt ze.

We ontvangen deze week nieuwe stagiairs, 1e jaars. De meesten gaan voor het eerst kennis maken met de gehandicaptenzorg. Sommigen gaan ook voor het eerst ervaring opdoen in een organisatie. Een enkeling heeft ervaring vanuit een baantje of een andere stage. Jonge mensen die om 9.00u in de ochtend nog stilletjes zijn. De jas nog aan, de telefoon als houvast. 

Het is woensdagmiddag. We mogen 20 1e jaars stagiairs van de opleiding Welzijnsprofessional ontvangen ( Combi MZ en Sociaal werk ) We nemen hen mee in de wereld van de gehandicaptenzorg. Dat meenemen vraagt om enige creativiteit. Het is niet mogelijk om 20 stagiairs te laten meekijken op een woning. Teveel prikkels, onbekende personen in de veilige omgeving van de cliënten.

Ik noem je Bas. Bas belt met de vraag of we nog een leerlingenplek vrij hebben. Hij is al gestart met de BBL opleiding MZ4 en heeft nog vier weken de tijd om een plek te vinden. Hij wil geen BOL opleiding volgen. Hij klinkt voortvarend en serieus. Bas is 18 jaar.

Vrijdag, 25 oktober. We mogen om 10.00u starten met een informatiebijeenkomst voor kandidaten die interesse hebben in een BBL traject, ofwel werken & leren.

Een gemist telefoontje. Bij het zien van de afzender moet ik even zuchten. Het zal toch niet… Ik ben niet in de gelegenheid om op te nemen, dat doe ik straks. En straks kan niet snel genoeg zijn en ook weer niet. Een onheus gevoel bekruipt me. En toch moet ik ook aan ANNA denken, altijd navragen, niet aannemen. Terwijl ik in de middag eerst mijn mails wegwerk, komt er een nieuwe mail binnen. Jawel van de beller. Effe diep ademhalen, ik ben er klaar voor. 

Ik kijk terug op een week met een diversiteit aan emoties, bij zowel de stagiairs als bij de leerlingen. Emoties die ik mag ontmoeten bij gesprekken, bij een introductiebijeenkomst, via de mail of via een app. En al die emoties zijn puur. Dat maakt mijn vak zo bijzonder. Bijzonder, omdat elke persoon op een andere manier die emotie laat zien. Het is voor mij de uitdaging om er in het moment te zijn, objectief te luisteren, begrip te tonen voor de ander. Dat lukt me aardig zou ik zeggen, soms betrap ik me op mijn eigen stemverhef en moet ik gas terug nemen.