Het is woensdagmiddag. We mogen 20 1e jaars stagiairs van de opleiding Welzijnsprofessional ontvangen ( Combi MZ en Sociaal werk ) We nemen hen mee in de wereld van de gehandicaptenzorg. Dat meenemen vraagt om enige creativiteit. Het is niet mogelijk om 20 stagiairs te laten meekijken op een woning. Teveel prikkels, onbekende personen in de veilige omgeving van de cliënten.
We nodigen twee cliënten uit, die ons meenemen in hun wereld binnen Pergamijn. Het is even wennen en aftasten. Jan ( fictieve naam ) geeft aan dat hij spanning ervaart. Gelukkig heeft hij ondersteuning van een stagiair die op zijn groep stage loopt. Dat is zichtbaar zijn veilige ik. Regelmatig stemt hij met hem af wat hij mag vertellen.
Het is moeilijk uit te leggen, als je er niet bij bent geweest. Ik kan jullie vertellen dat de bijdrage van Jan indruk heeft gemaak en nog. Van een onzekere Jan die zijn woorden goed afweegt, zien we een Jan die zich meer op zijn gemak voelt. Zijn stem is luid en duidelijk, hij maakt contact met de groep. Hij is eerlijk in zijn emotie, hij is eerlijk als mens.
Vanuit vertrouwen en respect voor wie hij mag zijn, neemt hij ons mee in zijn wereld. De wereld die ook verdriet kent. Jan kan daar feilloos over vertellen. Na een stilte vertelt hij ons waar zijn passie ligt: in de natuur! Hij kijkt door het raam en wijst ons op de kleurenpracht van de herfst.
Als dank voor zijn bijdrage, hebben we een smakelijke verrassing in petto. Bij het uitpakken van deze verrassing is Jan zichtbaar en hoorbaar blij. Die vreugde is puur, die vreugde maakt indruk op de groep stagiairs.
Respect voor Jan en voor de groep die Jan de ruimte gaven om zichzelf te mogen zijn.
Een bijzondere ervaring, ik ben er nog stil van!
Reactie plaatsen
Reacties