We ontvangen deze week nieuwe stagiairs, 1e jaars. De meesten gaan voor het eerst kennis maken met de gehandicaptenzorg.
Sommigen gaan ook voor het eerst ervaring opdoen in een organisatie. Een enkeling heeft ervaring vanuit een baantje of een andere stage. Jonge mensen die om 9.00u in de ochtend nog stilletjes zijn. De jas nog aan, de telefoon als houvast.
We nemen hen mee in de wereld van Pergamijn. Stap voor stap. Niet teveel info tegelijk. Het is nog vroeg. En toch ontwaakt de ochtend en ontstaan er vragen. Nog niet voor iedereen, zo te zien. We forceren niets. Hoe was onze eerste stage? Toch ook spannend en vol vragen. Je stapt de grote mensenwereld binnen. Alles is nieuw, je kent nog niemand, hoe gaan ze op mij reageren…en nog zoveel meer.
Mooi het moment dat een stagiair eerlijk is naar zichzelf toe. Ze hoopt dat de werkbegeleiders en het team, niet teveel gaan vragen die eerste dagen. Ze heeft tijd nodig om te wennen, te kijken, te ervaren, te voelen. En dat mag, graag zelfs. Bespreek je tempo, geef aan als het te snel gaat. Als je nog niet toe bent om een client mee te verzorgen. Je wil eerst meekijken, ontdekken.
Respect voor het lef om die behoefte uit te spreken. Wij kunnen dat voorbeeld meegeven aan de teams.
Binden en boeien doe je door het verbinden van je eigen passie. De passie van de stagiair mag groeien, vanuit meekijken en vragen stellen. Vanuit kleine stappen, naar initiatief nemen. Kortom koester elkaars tempo. Koester de passie die de stage kleur geeft.
Reactie plaatsen
Reacties