Ik kijk terug op een week met een diversiteit aan emoties, bij zowel de stagiairs als bij de leerlingen. Emoties die ik mag ontmoeten bij gesprekken, bij een introductiebijeenkomst, via de mail of via een app. En al die emoties zijn puur. Dat maakt mijn vak zo bijzonder. Bijzonder, omdat elke persoon op een andere manier die emotie laat zien. Het is voor mij de uitdaging om er in het moment te zijn, objectief te luisteren, begrip te tonen voor de ander. Dat lukt me aardig zou ik zeggen, soms betrap ik me op mijn eigen stemverhef en moet ik gas terug nemen.
Het is voor elke stagair en leerling een persoonlijke leerschool, je zelf ontdekken in de dynamische wereld van de gehandicaptenzorg. Dat valt niet altijd mee. Met vallen en opstaan zeggen we wel eens en dat is zo. Je mag vallen en opstaan, als je wel vooruit blijft kijken! En die blik vooruit daar ondersteunen we bij. Dat maakt mijn baan boeiend.
Ik ben benieuwd wat de nieuwe week aan emoties zal opleveren.
Reactie plaatsen
Reacties